อาณาจักรลึกซึ้งแสนไกล

ให้อภัยแก่คนตาย... โปรดให้อภัยแก่ฉัน
คำวิงวอนจากวิญญาณลอยล่องเหนือหลุมศพคนเศร้า
ฉันมองลงมา ยังผู้จมหายในใบหน้าซีดเผือดของฉัน
ความถวิลหาทั้งปวงร่วงรินจากถ้วยชีวิตนั่น
หยาดน้ำตาเหือดแห้งแด่การโอบกอดครั้งสุดท้าย...
เจ้าหญิงและเจ้าชายดื่มด่ำยาพิษ
รถฟักทองไม่หวนกลับมา
เพราะดินแดนเทพนิยายแหลกลาญเสียแล้ว
ฉันปลีกตัวไปค้นหาอาณาจักรลึกซึ้งไกลแสนไกล...
ปล่อยใบไหม้แห้งลุกไหม้ในฤดูร้อน
จนวารวันเลยล่วง กระทั่งภูเขาไฟเหี่ยวเฉา
ใบไหม้แห้งย่อมถึงคราว... ซุกตัวสงบนิ่งใต้ผงคลีดิน
กลมกลืนอยู่ในกาลเวลา

ฉันปราศจากคำอธิบายเสียแล้ว... นอกจาก
ถ้อยคำสีทองเจิดจรัสชุบชีพใหม่
อิ่มเอิบในสายลมเปลี่ยวเหงา
ถักทอปีกขาวอ่อนนุ่มจากหมอกหนาว
คลี่แตะหมู่ดาว
จุดดวงตาคู่ใหม่
หากฉันปรารถนาจะลืมหรือจดจำดินแดนใด.

มูหัมหมัดฮาริส กาเหย็ม