บทกวีของ Hermann Hesse

Illustrate by Hermann Hesse


















ห้วงสมุทรยามราตรี

ณ ยามรัตติกาลครั้นห้วงสมุทรโอบกอดฉันไว้
และดวงดาวสลัวทอประกายแสงวูบวาบระยิบระยับ
ทาทาบฉาบลงบนฝูงระลอกเกลียวคลื่นขจรกว้างไกล
ฉันปลดปล่อยตัวเองอย่างอิสระเสรี หลุดโพ้น
จากมวลภารกิจและประดาความรักทั้งหลายทั้งปวง
แล้วยืนสงบนิ่งเงียบและหายใจอย่างแผ่วเบาพิสุทธิ์
โดดเดี่ยว,โดยลำพังโอบอุ้มด้วยห้วงสมุทร
ที่นั้น ตกอยู่ในบรรยากาศยะเยือกเย็นและสงัดวิเวกด้วยหนึ่งพันแสง
ดังนั้น ฉันจึงหวนระลึกคนึงถึงมวลหมู่มิตรสหาย
ในการเพ่งพิศฉันจ่อมจมลงในสายตาของพวกเขา
ฉันได้เอยถามแต่ละสิ่งเหล่านั้น ความเงียบ ความโดดเดี่ยว
เธอยังเป็นของฉันอีกไหม
ความสลดของฉันคือหนึ่งความทุกข์โศกถึงเธอ ความตายหนึ่งความตาย?
เธอรู้สึกถึงความรัก ความระทมทุกข์ของฉันไหม
ฤาเป็นเพียงลมหายใจหนึ่งเท่านั้น ฤาเพียงหนึ่งเสียงสะท้อนก้องเท่านั้น?
และห้วงสมุทรหันกลับมามองด้วยศานติท้น เงียบ
แล้วยิ้มล้นพลางตอบมาว่า : ไม่
และไม่มีความยินดีปรีดาใด และบัดนี้คำตอบนั้นมาจากทุกแห่งหน

~~~
ซะการีย์ยา อมตยา แปลจาก At Night On The High Seas ของ Hermann Hesse


~