ห้วงสับสนในดอกฝนตอนบ่าย

-๑-
บ่ายคล้อยที่วสันตฤดูผ่านมาทักทายอีกครั้ง
ทั่วทุกอณูฟากฟ้าคลี่คลุมด้วยม่านแพร-ขาวหม่น
ความเศร้ารวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับก้อนเมฆสีดำ
โรยตัวสู่ซอกตึกและพื้นถนนคอนกรีต
ราดรดหัวใจของข้าฯ จนเปียกชุ่ม
หอมกลิ่นสรรพสิ่งฟุ้งผ่านหน้าต่างห้องเช่าชั้นสาม
แมวหนุ่มกำลังวิ่งไล่จิ้งจกบนหลังคาห้องแถว
ดอกฝนหล่นกระทบกระเบื้อง
ผุดดวงเป็นดอกบานระยุบระยับ
ข้าฯ ปรารถนาดอกฝนเหลือเกิน...

-๒-
กรุ่นควันกาแฟม้วนเกลียวเป็นเครื่องหมายคำถาม
ชีวิตที่เหลือค้างในโลกสมมติ
จะเอาอย่างไรกับมันดี?
ระหว่างทางสองแพร่งที่จำต้องเลือก
ใจหนึ่งยังตัดสายใยแสงสีแห่งเมืองไม่ขาด
อีกหนึ่ง-เพรียกหาความเรียบง่ายแสนงาม
ในผืนดินมาตุคามทุกห้วงยามหลับฝัน

-๓-
ข้าฯ ไม่ใช่นักโทษในห้องกักกันของเมืองหม่นแห่งนี้
และไม่ได้รอคอยการปลดปล่อยวิญญาณอิสระ
ประตูก็เปิดกว้างดั่งท้องฟ้า
มีสิทธิ์เลือกทางเดินด้วยตัวเองเต็มห้วงปรารถนา
แต่สองเท้าของข้าฯ...
ใยลังเล!
ในทุกจังหวะการก้าวย่างระหว่างทางของชีวิต
ใครกันแน่!
เป็นผู้เลือกและผู้ถูกเลือก
เมืองหรือมาตุคาม!

-๔-
ข้าฯ ปรารถนาดอกฝนเหลือเกิน...


‘มัคคุเทศก์ทางวิญญาณ’
พฤษภาคม ๒๕๔๙
:ระหว่างมองดอกฝนหล่นกระทบกระเบื้องหลังคาห้องแถวบ่ายวันหนึ่ง

Phot>A sheet of late afternoon rain falls:Tim Clayton